scéal eile.

bhí an scéal sin chomh maith is a bhí an ceann eile.

bhí cailín óg ann agus bhí sí go hálainn, ach bhí sí fíorbhocht agus ní raibh ach drochsheanéadaí ag an créatúr sin. ní raibh bróga ar bith ar a cosa ar chor ar bith ach oiread. nuair a bhíodh an aimsir go breá, bhíodh sí te go leor, ach nuair a bhíodh an aimsir go dona, bhíodh sí fuar agus fliuch. nuair a bhí an bhliain go maith, sa gcaoi go mbíodh torthaí fairsing ag na croinnte agus iasc fairsing ag na aibhneacha, bhíodh bia go leor ag an gcailín óg, agus nuair a bhíodh an bhliain go dona, bhí ocras uirthi go minic.

mar sin féin, bhí sí sásta leis an saol, mar gheall ar go raibh na croinnte an-álainn: go deimhin, duirt sí, “is iad mo dheartháracha,” agus bhí na haibhneacha go haoibhinn agus duirt siad leis an gcailín óg “is thú ar ndriofúr,” agus bá iad na heanacha a bhíodh sách deas a cairde, agus bhí na croinnte áthasach mar gheall ar go raibh siad ag feadaíl fúthu i gconaí.
bhí an ceol seo barr-álainn, agus bhíodh sí in ann éistach leis an lá uilig.

Anois, bhí fear óg breá in a chónaí faoin tír sin, agus bhí sé an-shoibhir. Bhí an t-uafas airgead ag a mhuintir – níl a fhíos cé mhéad – agus bhí beithigh bhreá agus caoirigh álainne agus caiple iontacha acu. Bhí a bhfeilm an-mhór, agus bhí a dteach go hálainn, agus bhíodh neart daoine uaisle ag tíocht isteach agus ag goil amach.

duirt sé, “is spórt go leor é mo shaol”, mar gheall ar go raibh daoine ann leis a gcuid clairseacha agus a gcuid feadóga ‘chuile oíche agus bhíodh an ceol álainn. bhíodh daoine ag damhsa agus ag casadh amhráin í gcónaí. go hiondúil bhíodh an maidin ann sol má a bhíodh deireadh leis an gcraic.

bhí samhradh ann agus bhí an cailín óg bocht ag siúl in aice leas an abhainn beag a bhí in aice leis an mbóthar a bhí ag tíocht as an teach sín, agus tháinig an fear óg soibhir. Bhí a chuid éadaí go hálainn agus bhí a chuid bróga go hiontach. Bhí sé ar chapall bán barriontach.

“dia dhuit,” a deir an cailín.

“dia is múire dhuit,” ar seisean, “cé thú féin?”

“áine atá orm.”

“cén áit an bhfuil tú í do chónaí?”

“anseo,” a deir sí, “agus ansin, agus ansin, agus ansiúd... Níl ar bith teach agam, ach tá mé í mo chónaí ‘chuile áit.”

“cá bhfuil do mháthair?” a deir an fear óg soibhir.

“seo í mo mháthair, an tír uaine í féin.”

“agus t’athair?”

“Sin é m’athair, an spéir ghorm í féin.”

“agus do dheartháracha agus do dhriofúracha?” ar an fear óg soibhir.

“is iad na croinnte mo dheartháracha agus is iad na haibhneacha mo dhriofúracha,” a deir sí.

“agus an bhfuil cairde ar bith agat?”

“tá cinnte. is iad na heanacha beaga mo chairde, is a bhíonns ag casadh a gcuid amhráin álainn faoi na croinnte an lá uilig.”

“an bhfuil tú sásta mar sin?” ar an fear óg soibhir.

“tá, an-shásta.” a deir sí.

Scéal faoin bhfarraige

Ní raibh an scéal sin fada ach bhí sé go haoibhinn. Bhí fear óg ann agus bhí bean óg ann freisin, agus bhí siad i a gcónaí ar oileann ag maireachtáil ar an iascach. Bíodh and fharraige an-domhain faoi na halltracha agus bhí carraigreacha agus leachracha thart ansin faoin iusce. Cupla áit bhí tránna bheag ann, idir alltracha ard agus dorcha, agus bhíodh an fear óg ag coinneail a churach ag trá amháin mar sin. Bhí an iascach go maith acu.

La amháin, nuair a bhí an oíche ag titim bhí gaoth mhór ag éirí chuns a bhí an fear óg agus cupla fear eile ag iascach, agus bhí timpiste uafásach ag an gcurach. Bhí cór sciobtha ar an curach agus bhí taobh amháin ag titim agus taobh eile ag éirí agus bhí an t-uisce ag tiocht isteach agus bhí an curach rotromm, agus mar sin, bhí sí ag goil faoi. Bhí a mbasanna ar na creatúireacha sin, cinnte.

Ach bhí an bean óg ag siúl ar an trá agus bhí sí ag breathnú ar an bhfarraige go minic, ag toireacht a fear óg agus a chairde, agus nuair a bhí sí ag feiceail an curagh ag goil faoin sáile, bhí sí ag rith go sciobtha ag bád a bhí ar an trá agus sol má a bhí sí ag síleachtáil faoi, bhí sí ag cur an bád sin ag an bhfarraige. Cé nach raibh ach drochsheanbhád aice, agus cé go raibh an gaoth an-mhór, agus bhí farraigi an-mhór ann, bhí sí ag goil go díreach ag na fir a bhí ag an am sin sa an uisce é féin.

Bhí ‘chuile duine ar an mbád go fóill, agus cé go raibh sí cíneal domhain sa an iusce, mar bhí an t-uisce ag teacht isteach, bhí an bhean óg glic go leor agus mar sin, bhí sí in ann goil isteach ag an trá gan bualadh carraigreacha ar bith. Bhí an oíche dorcha nuair a bhí siad ag teacht abhaile, tuirseach, tinn agus fuar.

Ar ndóigh, bhí siad pósta ar ball.

“Tá an péictiúr an-mhaith,” a deir an mháthair. “Is maith liom an fharraige ghorm, agus na carraigreacha móra agus an drochsheanbhád ansin, agus sin í an bhean óg a bhí chomh glic sin. Nach aoibhinn í?”

“Is iontach í an scéal sin,” a deir an fear beag. “Ach, gabh mo leithsceal, a chailín mhaith, tá mo phláta beag falamh anois. Bhí an t-iasc agus an t-arán go deas, ach an bhfuil bia ar bith eile ann ar chor ar bith?”

“Tá,” ar an cailín. “Tá píosa aráin eile ann. Agus tá iasc tilleadh ann freisin. B’fhéidir go bhfuil cupla fata ann freisin, agus sílim go mbeadh cupla ubh ag an gcisteannach chomh maith. Níl ar gcuid bia go hiontach ach tá failte romhat bheith ag ithe é, nach ea, a Mháime?”

“’Sea,” ar shise. "Leag aríst píosa aráin agus píosa iaisc ar an bláta beag ag an fear beag, a Shíle.”

Aríst, bhí an píosa aráin agus píosa iaisc an-bheag ar láimh Shíle, ach bhí siad an-mhór in aice leis an duine beag sin.

“Tá an iomarca bia agat anois,” duirt an cailín. “Ní bheidh tú in ann ithe an chuid uilig!”

“Beidh, muis!”ar an fear beag ag gairí. “Ní bheidh sé sin mo dhóthain! Anois, léigh scéal eile, más é do thoil é.”

an duine beag

Ní raibh ceo ar bith ann ach amháin an ghaoth fhuar agus an sneachta bán ag tíocht isteach chuns a bhí sí ag fanacht ansin in aice leis an doras oscailte.

“An bhfuil ceo ar an talamh?” a deir an mháthair. “B’fhéidir go raibh duine eicint ag cur ceo ar an talamh in aice leis an doras.”

“Ar an talamh?” ar Shíle. “Tá, muis! Feicim! Feic! Tá duine beag aisteach ann, anseo, ar an talamh – tá sé barrbheag, níl sé ach cupla orlach ar airde! Feic!”

Bhí an bhean ag éirí as an gcathaoir agus ag tíocht ag an doras, sa gcaoi go mbeadh sí in ann breathnú air freisin. “Feicim é!” a deir sí. “Mh’anam go bhfeicim!”

“Tá sé ag caint liom! Cloisim anois é!” a deir Síle. “Dia dhuit, a dhuine beag!”

“Dia is Múire dhuit!” a deir an duine beag go mhúinte. “Tá mise go maith. Agus conas tá tusa agus do mháthair an oíche fhuar seo?”

“Tá muide go maith, cinnte,” a deir an cailin óg.

“Tar isteach,” a deir an mháthair. “Tá an aimsir uafásach, agus
sílim go mbeitheá go leor fuar. Tá tine bheag dheas anseo agus tá cloch bheag aoibhinn in aice léi. Beidh tú níos teocha agus níos trioma go luath anseo.”

“Go raibh maith ‘ad,” a deir an duine beag. “Go deimhin, tá mé sách fuar agus fliuch. Ní raibh oíche ann aríamh cosúil leis an gceann seo.”

Agus mar sin, bhí an triúr ag goil ag an tine, agus bhí an cailin agus an bhean ag suí ar a gcathaoireacha agus bhí an fear beag aisteach ag suí ar an chloch bheag aoibhinn agus chuns a bhí an fear beag ag éirí te agus tirim, duirt an bhean leis an gcailin og, “A Shíle, oscáil aríst do leabhar iontach. Spáin dhom na péictiúir agus léigh cupla scéal.”

“Tá scéal deas anseo,” a deir Shíle. Bhí sí ag tosú ag léamh í.

Bhí an scéal suimiúil go leor agus bhí an triúr an-shásta agus compóirteach in aice leis an tine. Ach ar ball beag, duirt an fear beag, “An bhfuil bia ar bith ann ar chor ar bith? Ní raibh píosa aráin nó feoil, nó rud ar bith eile agam le hithe i bhfad. Beidh buíochas mór agam má bhíonn tada deas agam go díreach anois, más é do thoil é.”

“A chréatúr,” ar an mháthair. “Ar ndóigh, tá go leor bia againn. Bhí iasc agus arán agus torthaí deas ag a ndinéar cupla noiméad o shin. Tá bia go leor ar a mbord í gcónaí, agus tá fíon deas ann freisin. A Shíla, mo chroi, cuir ceo aoibhinn ar phláta beag ag an bhfear beag.”

Bhí Síle ag cur píosa aráin agus iasc agus torthaí ar phláta bá lú a bhí acub agus bhí sí ag tabhairt é ag an bhfear beag aisteach.

Bhí an pláta go lear beag ar láimh Shíle, ach bhí sé barrmhór in aice leis an bhfear beag sin.

“Sílim go mbeidh an píosa aráin sin romhór, agus tá an iomarca iasc ann,” a deir an cailin. “Ní bheadh duine ar bith a bhfuil chomh beag sin in ann ith an chuid sin uilig. Go deimhin, bhí a phíosa aráin chomh mór le leaba in aice leis, agus bhí a chuid iasc cosúil le cnoc réasúnta ard é féin.

Ach “Ní bheidh,” a deir an fear beag. “Beidh sé go díreach ceart. Go raibh maith agat, a chailin mhaith. Anois, le do thóil, beidh mise ag ith é chuns abheas tusa ag léamh an scéal sín.”

Agus bhí Shíle ag léamh an scéal, agus bhí a mháthair ag breathnú ar na péictiúir iontacha, agus bhí an fear bheag aisteach ag ith a chuid bia agus ar ball an-bheag, bhí an pláta beag falamh arfad, agus bhí an duine beag ag éisteacht leis an scéal agus ag breathnú ar na péictiúir freisin.