an buachaill tinn

bhí an buachaill tinn sásta go leor le na focla sin, agus nuair atá sé ag breathnú ar a súile bronn bhí sé ag creisdiúint iad.

‘agus... ar aon chaoi... bhíodh mé ag feiceáil thú ag goil síos an bóthar ‘chuile lá ar do chapall beag bán agus bhí mé ag iarradh ag castáil ort. is buachaill breá thú! bhí mé ag iarradh ag beith cosúl le driofúr agat, nó le caraid féin! cur do láimh agus do chois san sáile anois agus aríst, agus mar sin, ní bheidh siad tinn i bhfad.’

‘tá go maith,’ a deir an buachaill, ‘agus go raibh maith ‘ad.’

agus tháinig an cailín ar ais ‘chuile maidin le bia agus deoch.

*******************

san idirlinn, ‘chuile lá bhí an buachaill olc ag plé leis an gcapall beag bán, ach ní raibh sé sásta leis an gcréatúr ar chor ar bith, mar gheall ar nach raibh sí sásta a bheith ciúin chúns a bhí an buachaill aisteach sin ar a droim. mar bhíodh sé ag iarradh ag marcaíocht uirthi bhíodh sí ag éirí barrchantalach! cupla am, bhí sé beagnach ag titim ar an bhféar.

bhí an buachaill ag bualadh í go crua ansin. ar feadh píosa ar seisean, ‘tá go maith, ní bheidh bia ar bith agat an lá inniú!’ agus bhí sé ag cur í san gclós, áit nach raibh ar bith féar aice, agus bhí uirthi fanacht ansin an lá uilig.

ach bhí a dhriofúr go deas, agus bhí sí glic, agus mar sin, bhí sí ag tabhairt féar agus lusaí ag an gcréatúr chuns nach raibh a máthair agus a dearthair in ann iad a fheiceáil, agus mar sin ní raibh ocras mór ag an gcapall.

ag an deireadh seachtaine bhí an buachaill maith beagnach ceart aríst. ní raibh a láimh agus a chois sách tinn í gcónaí ar aon chaoi, agus bhí sé in ann siúl, cé go raibh sé cineál deacair aige i dtosach. ar ndóigh, ní raibh sé sásta fanacht ansin faoin gcarraigreacha mhóra in aice leis an bhfarraige aon lá amháin eile.

go moch ar maidin tháinig an cailín deas leis an gcapall beag bán. bhí sí ag gáirí. ‘bhí mo dhearthair ar do chapall maidin cupla nóimead o shin, agus bhí an capall fiorchantalach faoi! ní raibh sé i bhfad sol má a bhí mo dhearthair ag titim go crua ar an talamh fliuch. tá an talamh réasúnta bog ansin, agus ní raibh sé roghortaithe. mar sin féin bhí mo mháthair ag tíocht go sciobtha agus a deir sí, “mo mhac! mo mhac! mo chroi!” chuns a bhí sí ag breathnú air, deirim go ciúin leis an gcapall “rith, rith! tá do bhuachaill deas ar an tra! rith!” agus bhí sí ag imeacht go scoibtha. ansin bhí mo mháthair ag cloisteáil í ag rith agus bhí sí ag breathnú agus duirt sí liom, “muis, an t-amadán! tá an capall ag imigh! rith! rith! faigh í!” agus mar sin, tá do chapall anseo agus mé féin freisin. an bhfuil tú in ann marcaíocht?’

‘tá, cinnte. go raibh maith agat,’ a deir an buachaill. bhí an cailín ag cuidiú leis agus bhí sé go compóirteach ar an gcapall go luath.
‘anois, rithígí, tú agus do dheáchapall. beidh sibh ag an mbaile mór ar ball beag agus beidh an sagairt ann, agus is é do charaid é, nach ea? beidh na gardaí ann freisin.’

‘beidh mé ag cuimhniú leat i gcónaí,’ ar an buachaill. agus bhí sé ag breathnú ar a suile. bhí áthas uirthi, agus faitíos, agus brón freisin, agus nuair atá sí ag aireachtáil mar sin bhí sí an-álainne chomh maith. ar an buachaill, ‘ach ní bheidh mise in ann beith ar mo bhealach ar chor ar bith mara mbíonn tusa liom, mar gheall ar go raibh tú go deas liom, agus is thusa mo charaid.’